Με τα πιο μέτρια ποιήματα ζωγραφίζεις το σύμπαν. Όπως με την αθωότητα του νηπίου τη μοναξιά. Και μια ανορθόγραφη λέξη αρκεί για να καρποφορήσει το μέλλον. Εκεί που τελειώνουν οι στίχοι φυτρώνουν δάχτυλα που αγγίζουν το πεπρωμένο. Το μεταλλάσσουν σε ένα καταπράσινο λιβάδι πλησίον της φθοράς. Ο άνθρωπος είναι το παυσίλυπο της ανυπαρξίας και η ανεστραμμένη εκδοχή της ζωής. Με την προϋπόθεση βέβαια να υφίσταται η Ιστορία για να καταγράψει τη διαδρομή. Και οπωσδήποτε η Ποίηση που θα την εκλεπτύνει.